ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΡΜΟΝΙΑ (ΜΕΡΟΣ 78ο)

ΒΟΗΘΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΓΑΛΗΝΗ

Αφού είναι αναπόφευκτο ότι όλοι μας θα εγκαταλείψουμε κάποτε αυτό το υλικό σώμα, καλό θα ήταν να το κάνουμε με αξιοπρέπεια και ηρεμία και όχι με αγωνία, φόβο και αναταραχή. Όλοι οι μεγάλοι άνθρωποι στην ιστορία του κόσμου αντι­μετώπισαν τον θάνατο με μεγάλη αξιοπρέπεια, θάρρος και ψυχική ηρεμία. Τη στιγμή που αφήνουμε το υλικό σώμα, μας προσφέρεται μια μεγάλη ευκαιρία για πνευματική ανάπτυξη.

Είναι η στιγμή κατά την οποία έχουμε τη μεγαλύτερη δυνατότητα να συνειδητοποιήσουμε την αληθινή πνευματική μας φύση.

ZOYME ΣE MIA KOINΩNIA ΠOY APNEITAI TOΝ ΘANATO

Ίσως κανένας άλλος άνθρωπος στον κόσμο δεν έχει μελετήσει τη διαδικασία του θανάτου τόσο, όσο η ψυχίατρος Elizabeth Kubler-Ross, που έχει δουλέψει με ετοιμοθάνατους ασθενείς σε νοσοκομεία σ΄ολόκληρη την Αμερική. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι η πρώτη και διασημότερη δυτική «θανατολόγος». Έχει προσφέρει πολλά στην επιμόρφωση γιατρών και νοσοκόμων σε Αμερικανικά νοσοκομεία σε ό,τι αφορά τη σωστή μεταχείριση ετοιμοθάνατων ασθενών. Μπορεί να βρει κανείς τις πολύτιμες παρατηρήσεις της και τα συμπεράσματα της στα δύο της βιβλία που είναι μεταφρασμένα στα Ελληνικά: «ΓΙ΄ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ» και «ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ».

Ας δούμε τώρα μερικά συμπεράσματα από τις έρευνες της:

1. Ζούμε σε μια κοινωνία που αρνείται τον θάνατο. Γιατροί, νοσοκόμες, ασθενείς, συγγενείς, φίλοι δεν μπορούν να δεχτούν και ν' αντιμετωπίσουν το γεγονός της θνησιμότητας του υλικού σώματος. Έτσι, προσπαθούμε ν' αγνοήσουμε αυτό το γεγονός.

2. Η ψυχολόγος Kubler-Ross έχει πεισθεί από τα αποτελέσμα­τα των μελετών της πως υπάρχει ζωή μετά θάνατο. Έχει δηλώ­σει ανοιχτά σε δημόσιες διαλέξεις ότι: «Δεν είναι θέμα πίστης ή γνώμης. Το γνωρίζω και δεν έχω καμιά αμφιβολία».

3. Κάτι άλλο για το οποίο έχει μιλήσει στο κοινό με την ίδια πεποίθηση είναι η πίστη της στη μετενσάρκωση.

4. Πιστεύει πως ο καθένας γνωρίζει (τουλάχιστον υποσυνείδη­τα) την ώρα του θανάτου του, γι’ αυτό σπάνια είναι χρήσιμο να κρύβει κανείς κάτι τέτοιο απ' τον ετοιμοθάνατο.

5. Συνήθως, όταν κάποιος πολύ δικός μας άνθρωπος προσπα­θεί να μας πει ότι αισθάνεται τον θάνατο να πλησιάζει, δεν είμαστε σε θέση να το ακούσουμε ούτε να το δεχτούμε. Προσπαθούμε ν' αγνοήσουμε το μήνυμα του, να το σκεπάσουμε με χαριτολογήματα και αστεϊσμούς, γιατί δεν μπορούμε να αντι­μετωπίσουμε αυτή την οδυνηρή πραγματικότητα. Μ΄αυτόν τον τρόπο, όμως, χάνουμε την ευκαιρία να επικοινωνήσουμε βαθιά μ' αυτούς που αγαπάμε πάνω σε αυτό θέμα που απασχολεί τον νου μας.

6. Οι περισσότεροι άνθρωποι που πέθαναν και για κάποιο λόγο ξαναγύρισαν στη ζωή, δεν ήθελαν να γυρίσουν. Προτιμούσαν να παραμείνουν σ' αυτή τη μεταθανάτια κατάσταση, που εύρι­σκαν πολύ πιο ευχάριστη από την ενσωματωμένη κατάσταση.

7. Αυτοί οι άνθρωποι που είχαν μεταθανάτιες εμπειρίες, δεν φοβόντουσαν πια τον θάνατο, όταν επέστρεφαν.

8. Υπάρχει πάντα κάποιο αγαπητό πρόσωπο, που έχει προηγη­θεί σ' αυτή την κατάσταση πέρα από τη ζωή και θα συναντήσει αυτόν που πεθαίνει. Αυτό το αγαπητό πρόσωπο έρχεται να τον οδηγήσει και να τον βοηθήσει να περάσει τη μεταβατική φάση προς την εξωσωματική πραγματικότητα.

9. Ο θάνατος δεν χρειάζεται να είναι μια μοναχική και απομο­νωμένη εμπειρία. Είναι κάτι που μπορεί να το μοιραστεί κανείς μ΄αυτούς που είναι αρκετά ώριμοι και ενσυνείδητοι για να μπορούν να μοιραστούν μια τόσο θαυμάσια εμπειρία, όπως είναι η απελευθέρωση του αθάνατου πνεύματος από τον υλικό του περιορισμό.

10. Δεν αποκλείεται η αναχώρηση από το υλικό σώμα να είναι η πιο όμορφη εμπειρία αυτής της ζωής.

11. Υπάρχουν πολύ κοντά μας αόρατα πνεύματα, που μας οδη­γούν με αγάπη. Γι' αυτό δεν χρειάζεται ποτέ να αισθανόμαστε μόνοι, αβοήθητοι και χωρίς στήριγμα.

12. Κανείς δεν μας κρίνει μετά τον θάνατο, αλλά εμείς κρίνου­με τον εαυτό μας.

Β. ΠΩΣ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΥΣ ΝΑ ΖΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥΣ

Σχετικά με τη διευκόλυνση αυτών που βρίσκονται κοντά στον θάνατο, η Kubler Ross λέει:

«Όταν λέμε ότι βοηθάμε τους ασθενείς, δεν εννοούμε ότι τους βοηθάμε να πεθάνουν, άλλα ότι τους βοηθάμε να ζήσουν μέχρι να πεθάνουν. Αυτοί που έχουν μάθει να ζουν, δεν φοβούνται να πεθάνουν».

Ας δούμε τώρα μερικούς τρόπους με τους οποίους μπορούμε να βοηθήσουμε έναν άνθρωπο που πεθαίνει, ώστε να είναι πιο ήρεμος και ευτυχής τις τελευταίες του ημέρες, πριν αναχωρή­σει για προφανώς πιο ωραίους τόπους.

1. ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Ο πρώτος και προφανέστερος τρόπος που μπορεί να βοηθήσει κανείς έναν ετοιμοθάνατο είναι να τακτοποιήσει τις πρακτικές του ανάγκες και την άνεση του. Μετά μπορεί να υπάρχει θέμα ασφάλειας για τη ζωή της οικογένειας χωρίς την παρουσία του.

2. ΙΚΑΝΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΑΝΕΣΕΙΣ

Ας ρωτήσουμε τον ασθενή αν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε γι' αυτόν ή αν υπάρχει κάτι που χρειάζεται, για να αισθάνεται πιο άνετα. Μπορεί να θέλει κάποιο βιβλίο, κάποια μουσική ή κάποιο ειδικό φαγητό. Μπορεί να θέλει να έρθει σ' επαφή μ' έναν παλιό φίλο ή κάποιον ειδικό άνθρωπο. Μπορεί να θέλει να δει έναν ιερέα.

3- ΒΟΗΘΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΣΘΕΝΗ ΝΑ ΧΑΛΑΡΩΣΕΙ

Συχνά διάφορες συγκρούσεις στον νου ενός ανθρώπου που πλησιάζει τον θάνατο, τον εμποδίζουν να χαλαρώσει ή ακόμη και να κοιμάται καλά. Επιπλέον, μπορεί να έχει δυνατούς πόνους ή σωματικές δυσκολίες, που αυξάνουν τη μυϊκή ένταση και εμποδίζουν τη χαλάρωση. Ο πόνος μπορεί να μειωθεί ή ακόμη και να σταματήσει με συστηματική και συνειδητή χαλά­ρωση των μυών. Μπορεί ακόμη να μάθει ο ασθενής να φαντά­ζεται φως και θεραπευτική ενέργεια να διαπερνούν την περιο­χή του σώματος του που είναι άρρωστη και του προκαλεί πόνο· και έτσι ν' αρχίσει να θεραπεύεται ή τουλάχιστον να σταματά­ει τον πόνο με τη δύναμη του νου. Υπάρχουν κασέτες και CD που βοηθούν τους ασθενείς να μάθουν τέτοιες τεχνικές.

4- ΜΑΣΑΖ ΚΑΙ ΣΤΟΡΓΙΚΗ ΕΠΑΦΗ

Το μασάζ, όταν ξέρει κανείς να το κάνει, είναι ένας θαυμάσιος τρόπος για να χαλαρώσει ο ασθενής και να σταματήσουν οι πόνοι του. Πρέπει μόνο να βεβαιωθούμε, όταν πρόκειται για πολύ σοβαρά άρρωστους, πως δεν αντενδείκνυται. Δεν υπάρ­χει μεγαλύτερη θεραπευτική ενέργεια από την ΑΓΑΠΗ.

5- ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΠΡΟΒΟΛΗ ΘΕΤΙΚΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ

Μπορούμε να καθόμαστε ήσυχα και σιωπηλά και να προσευ­χηθούμε ή να κάνουμε θετικό οραματισμό. Μπορούμε έτσι νοερά να φθάσουμε σε μια κατάσταση αληθινά ειρηνική. Μπορούμε να προσευχηθούμε για να θεραπευτεί ή για να καθοδηγηθεί ή απλώς να τον φανταστούμε περιτριγυρισμένο από λευκό φως.

6. ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ, ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ, ΕΥΤΥΧΕΙΣ

Οι σκέψεις μας και τα αισθήματα μας επηρεάζουν τους ανθρώ­πους γύρω μας. Ακόμη περισσότερο, μάλιστα, έναν άνθρωπο, που ως άρρωστος είναι πιο ευαίσθητος, πιο ανοιχτός και εύκο­λα επηρεάζεται από τις σκέψεις και τα συναισθήματα που φέρ­νουμε μαζί μας στο δωμάτιο του. Μπορεί να τα αντιληφθεί, ακόμη κι αν δεν τα εκφράσουμε.

7· Η ΠΙΣΤΗ

Ας προσπαθήσουμε, όσο γίνεται, να δυναμώσουμε την πίστη μας σε ορισμένες βασικές πνευματικές ιδέες:

α) Είμαστε αθάνατες ψυχές και μόνο το υλικό σώμα «πεθαί­νει».

β) Ο άνθρωπος που πεθαίνει είναι πολύ καλά και μετά τον θάνατο- καλύτερα και από πριν.

γ) Εμείς, σαν αθάνατες ψυχές, έχουμε τη δύναμη να συνεχί­σουμε τη ζωή μας, να είμαστε ακόμη κι ευτυχισμένοι, ακόμα αν χάσουμε το αγαπητό μας πρόσωπο. Σίγουρα θα πονέσουμε συναισθηματικά, αλλά θα το ξεπεράσουμε και θα συνεχίσουμε τη ζωή μας.

6) Υπάρχει μια δίκαια τάξη στο σύμπαν και όλα γίνονται όπως είναι σοφό και δίκαιο.

ε) Αυτό που μας δίνει η ζωή είναι πάντοτε αυτό που μας χρει­άζεται για να εξελιχθούμε πνευματικά, ακόμη κι αν είναι δυσάρεστο.

Εάν θυμόμαστε αυτές τις βασικές πνευματικές αλήθειες, τότε θα μπορούμε να είμαστε πιο αισιόδοξοι, χαρούμενοι και τρυ­φεροί. Θα έχουμε περισσότερη αγάπη, ενέργεια και υπομονή, για να βοηθήσουμε το αγαπημένο πρόσωπο που περνάει τέτοια εσωτερική κρίση. Θα έχουμε πολύ περισσότερα να του προσφέρουμε, για να τον στηρίξουμε συναισθηματικά, όταν εμείς οι ίδιοι έχουμε ξεπεράσει τα αρνητικά μας συναισθήμα­τα.

7- ΣΠΙΤΙ Ή ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

Είναι φανερό, ότι ένας άνθρωπος προτιμάει να περάσει τις τελευταίες του μέρες στο ήρεμο, γεμάτο αγάπη περιβάλλον του σπιτιού του, αν είναι δυνατόν. Γιατί τα νοσοκομεία, ενώ έχουν το πλεονέκτημα της άμεσης βοήθειας και ιατρικής επέμβασης, συνήθως αδυνατούν να προσφέρουν στον ασθενή τις συνθήκες που χρειάζεται για να πεθάνει με αξιοπρέπεια, αυτοσεβασμό, ηρεμία και αγάπη.

Ίσως βέβαια να μην είναι έτσι όλα τα σπίτια, μερικά μπορεί να έχουν ατμόσφαιρα αρνητική για την υγεία και την ηρεμία του νου. Όπως, επίσης, υπάρχουν αρρώστιες που δεν μπορούν ν' αντιμετωπιστούν στο σπίτι, είτε γιατί χρειάζονται πολύπλοκα όργανα, είτε γιατί δεν υπάρχει κάποιος κατάλληλος να φροντί­σει τον άρρωστο.

Όλα αυτά είναι θέματα για τα οποία πρέπει να αποφασίσουν ο ίδιος ο ετοιμοθάνατος και η οικογένεια του.