ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΡΜΟΝΙΑ (ΜΕΡΟΣ 15ο)

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΟΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ ΑΠΟ THN ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ

Συχνά, γυναίκες πηγαίνουν στον γιατρό τους αν φέροντας ως πρόβλημα υγείας ένα δερματικό έκζε­μα. Για πολύ καιρό προσπαθούν να «θεραπευτούν» με διάφορες αλοιφές. Οι εκδηλώσεις της δερματίτι­δας εξαφανίζονται προσωρινά, αλλά επανέρχονται. Όταν ο γιατρός πάρει ένα πλήρες ιστορικό και δια­θέσει περισσότερο χρόνο με τους ασθενείς, θα ανα­καλύψει κι άλλα θέματα υγείας που οι ασθενείς δεν τα αναφέρουν.
Υπάρχουν, λοιπόν, ενοχλήσεις προ- εμμηνορυσιακού συνδρόμου, τις οποίες θεωρούν φυσιολογικές, γιατί τις έχουν και οι φίλες τους. Έχουν δυσκοιλιότητα, αλλά, επειδή την έχουν πολλά χρόνια, την έχουν αποδεχτεί. Έχουν, πότε πότε, υγρά στον κόλπο, αλλά έχουν βολευτεί χρησιμοποιώντας σερβιέτα. Για τις αιμορροΐδες τους δεν κάνουν λόγο, γιατί έχουν βρει μία αλοιφή και ανα­κουφίζονται. Είναι συχνά μπουκωμένη η μύτη τους, όμως δεν τους νοιάζει, γιατί έχουν βρει ένα «καλό» σπρέι και αισθάνονται καλύτερα. Τα σπυριά που έχουν στην πλάτη δεν τα συζητούσαν, μιας και τα κρύβουν τα ρούχα.

Για να θεραπευτεί αυτή η δερματίτιδα, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να συνυπολογίσουμε κι ό,τι άλλο απασχολεί αυτές τις γυναίκες, στο σώμα, στον νου και στο συναίσθημα, και να βρούμε από πού ξεκίνησε να δημιουργείται το πρόβλημα.

Η επιβολή αλοιφών στη δερματική γλώσσα του σώματος μπορεί να είναι ανακούφιση του συμπτώ­ματος, αλλά δεν είναι θεραπεία. Το πρόβλημα θα εξαφανιστεί από την επιφάνεια, αλλά θα πάει στο βάθος, θα μετατεθεί, αντί να λυθεί. Η εξαφάνιση του συμπτώματος δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην και θεραπεία. Φανταστείτε ένα μηχάνημα στο οποίο ανάβει ένα κόκκινο λαμπάκι, όταν χαλάει. Ποιος από εσάς πιστεύει πως βγάζοντας ή καλύπτοντας το λαμπάκι λύνεται και το πρόβλημα; Κι όμως πολύ συχνά οι γιατροί περιορίζονται στο να βγάζουν ή να σκεπάζουν το λαμπάκι. Πολύ συχνά φροντίζουν με φάρμακα να ξεμπουκώνουν ό,τι μπούκωσε, να ξεβουλώνουν ό,τι βούλωσε κι ό,τι πόνεσε να το ανα­κουφίζουν. Ξεχνάνε όμως ότι συνήθως τα φάρμακα απλώς αναστέλλουν τα συμπτώματα. Και ότι, αργά ή γρήγορα, θα προκαλέσουν δυο ή τρία επιπλέον προβλήματα. Όταν η δερματίτιδα κάποιου ασθενή εξαφανιστεί προσωρινά με κάποιες αλοιφές και στη συνέχεια τύχει να παρουσιάσει βρογχικό άσθμα, θα πουν τη σοφή κουβέντα:

«Αυτό τώρα είναι άλλο. Να πάτε στον πνευμονολό­γο».

Κι αν στη συνέχεια με κορτιζονούχο ‘επίθεση’ εξα­φανιστεί το βρογχικό άσθμα και τύχει να παρου­σιάσει ο ασθενής κατάθλιψη με αϋπνία, θα ακούσει πάλι τη σοφή κουβέντα:

«Αυτό τώρα πάλι είναι άλλο. Να πάτε στον ψυχία­τρο».

Και καθώς περνάνε τα χρόνια, αν ο άνθρωπός μας παρουσιάσει τη νόσο του Πάρκινσον ή τη νόσο του Αλτσχάιμερ; Τότε οι δικοί του θα ακούσουν τη σοφή κουβέντα:

«Αυτό σίγουρα είναι άλλο. Να πάτε στον νευρολό­γο».

Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Τρέχα γύρευε, δηλαδή. Επειδή αλλάζουν τα συμπτώματα της παθολογίας τους, οι άνθρωποι νομίζουν ότι πάσχουν κάθε φορά από μια καινούργια ασθένεια. Ξεχνάνε ότι όλα ξεκίνησαν από μια πρώτη αιτία και σαν αλυσίδα το ένα έφερε το άλλο.

Μέσω του τρόπου που τοξινώνουμε το σώμα, τον νου και τα συναισθήματά μας, μπορούμε να φρο­ντίζουμε εγκαίρως για τη νόσο του Πάρκινσον, το εγκεφαλικό επεισόδιο, την υπέρταση, τον καρκίνο που θα μας παρουσιαστεί στα εβδομήντα ή στα ογδόντα μας χρόνια. Χρειάζεται κάποιος να προ­σπαθήσει πολύ και πολλά χρόνια για να καταφέρει να αρρωστήσει.

Ο άνθρωπος λειτουργεί ως ένα σύνολο, όπου το σώμα, ο νους και το συναίσθημα είναι τρία συγκοινωνούντα μέρη εκ των οποίων το ένα επηρεάζει το άλλο. Αν κάτι δεν πάει καλά σε κάποιο σημείο του οργανισμού, σίγουρα το πρόβλημα θα ανακλαστεί παντού. Εάν σε ένα σπίτι βρομίσει ένα από τα πέντε δωμάτια, σε λίγο να περιμένουμε ότι θα μυρίσουν και τα υπόλοιπα. Εάν μάλιστα τύχει και βουλώσει η κεντρική αποχέτευση του σπιτιού (βλέπε δυσκοιλιότητα), σε λίγο κανένας δεν θα αντέχει να μείνει εκεί μέσα.

Όταν λοιπόν βουλώσει ο ‘υπόνομος’ που έχουμε στην κοιλιά μας, δηλαδή το έντερο, ένα πράγμα μπορούμε να πούμε με σιγουριά, χωρίς να χρειάζε­ται να ξέρουμε γράμματα ή να έχουμε τελειώσει πανεπιστήμιο: αυτός ο οργανισμός σίγουρα δηλη­τηριάζεται από τοξίνες. Αν τύχει μάλιστα αυτός ο άνθρωπος να δηλητηριάζεται και από τις σκέψεις του και να μην εκφράζει τα συναισθήματά του, σίγουρα κοιμάται αγκαλιά με μια ‘βόμβα’.

Κάποια μέρα, αργά ή γρήγορα, αυτή η βόμβα θα σκάσει. Αν τύχει και παρουσιάσει καρκίνο, για την «κλασική ιατρική» η αιτία του είναι άγνωστη. Όμως, για την ιατρική της απλής λογικής, από τη στιγμή που ένας οργανισμός είναι γεμάτος δηλητή­ρια, είναι προφανές τι φταίει. Αντί, λοιπόν, ο για­τρός να ψάχνει την αιτία μιας παθολογίας στα απί­θανα, ας κοιτάξει τα προφανή που έχει μπροστά του.

Όλα αυτά τα αναφέραμε, για να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να προσεγγίζουμε ολιστικά τον ασθενή μας. Δεν είναι δυνατόν να διαχωρίζου­με την υγεία μας σε τομείς, γιατί δεν είναι άλλοι οι νόμοι της υγείας για τα δόντια, άλλοι οι νόμοι της υγείας για το στομάχι και άλλοι οι νόμοι της υγείας για το κυκλοφορικό. Όλος μας ο οργανισμός υπα­κούει στους ίδιους νόμους υγείας. Αυτό που κάνει καλό στα δόντια, κάνει καλό και στο στομάχι, κάνει καλό και στο κυκλοφορικό κ.ο.κ. Θα πρέπει ο κάθε γιατρός να βλέπει τον ασθενή του ολόπλευρα.